Uczniowie klas IIId, II d d oraz IIIb wzięli udział w konferencji naukowej” 500 lat Reformacji w Europie”
Wykłady prowadzone przez dr Radosława Łazarza, dr Roberta Żeleźnego, dr Piotra Budowskiego, prof. W. Hładkiewicza oraz pastora Jerzego Gansela umożliwiły poszerzenie i utrwalenie wiedzy z XVI w. Europy i określenie roli w tym czasie Legnicy, co dało podstawy do lepszego poznania historii regionalnej.
Niezwykle istotne było przypomnienie roli jaką odegrali w historii Jan Hus, Marcin Luter, Jan Kalwin i Huldrych Zwingli. Co można uznać za ciekawe, łączyło ich bycie katolickimi duchownymi, a także dążenie do wprowadzenia liturgii w języku ojczystym.
Jan Hus (1370-1415)
walczył o reformę kościoła katolickiego, był przeciwny jego podziałom, które wynikały z jednoczesnego sprawowania władzy przez trzech papieży wzajemnie się zwalczających. Jego głęboka myśl reformatorska znalazła ujście po zamordowaniu go w 1415 roku, podczas Soboru w Konstancji. DO Konstancji udał się sam mając list żelazny mający chronić go przed uwięzieniem. Niestety na soborze postanowiono nie dotrzymać słowa i Hus został spalony na stosie. Jego uczniowie w 1419 roku wypędzili Niemców z Pragi i wypowiedzieli posłuszeństwo kościołowi rozpoczynając tym samym powstanie, które próbowano stłumić w latach 1419-1436 zwołując kolejne wyprawy krzyżowe.
Marcin Luter (1483-1546)
zakonnik augustianin, w 1517 roku pod wpływem wcześniejszej podróży do Rzymu, oraz codziennej obserwacji rozpoczął walkę ze sprzedażą odpustów przez kościół katolicki. Zrobił to w sposób symboliczny, przybijając dokument z tezami do drzwi kościoła. Dzięki pozyskaniu możnych protektorów udało mu się zgromadzić grono zwolenników, a nawet pozyskać kilka państw niemieckich. Po kilku próbach zmuszenia Lutra do odwołania tez, w 1520 ostateczne zerwał z kościołem, poprzez publiczne spalenie bulli papieskiej. Rok później papież ekskomunikował Lutra na zawsze. Popularność jego nauk spowodowała umocnienie się jego zwolenników, a także upolitycznienia sprawy wyznania. Konsekwencją stały się wojny religijne trapiące Europę przez wiele lat.
Jan Kalwin (1508-1564)
Studiował teologię na uniwersytecie w Paryżu, gdzie zetknął się z nauczaniem zwolenników Lutra. W 1533 roku napisał przemówienie rektorowi uniwersytetu, w którym bronił poglądów Lutra. Niestety rektor został po tym oskarżony o herezję, a Kalwin musiał z nim razem uciekać. Po kilku latach dotarł do Genewy, gdzie rozpoczął głoszenie swoich poglądów religijnych. Istniała tam już gmina protestancka, która została przez Kalwina zreorganizowana. Poglądy cechujące się surowością początkowo dość dobrze przyjęte, po dwóch latach zostały odrzucone, a sam Kalwin zmuszony do wyjazdu. Po kilku latach został wezwany z powrotem przez reformatorów w obliczu zagrożenia powrotem Genewy do katolicyzmu. Udało mu się zażegnać to niebezpieczeństwo, a sam został przewodniczącym Konsystorza. Wprowadził surowe reguły, podporządkowując życie świeckie prawu kościelnemu. Jego poglądy w XVI wieku były bardzo popularne w Polsce, nawet polski król rozważał przejście di obozu reformatorów religijnych pod ich wpływem.
Huldrych Zwingli (1484-1531)
Ten nieco mniej znany reformator, początkowo ksiądz katolicki, położył podwaliny pod powstanie obozu reform w Szwajcarii. Pod wpływem nauk Lutra podjął się krytyki katolickich prawd wiary , a także podważył władzę papieską. Brał czynny udział w wojnach religijnych, w 1531 roku po bitwie pod Kappel został schwytany i stracony po odmowie wyspowiadania się.
 |
 |
 |
30 października 2017